Notatka prawna: Pasażerowie VIP, obowiązki informacyjne i "ryzyko transportowe" w prawie francuskim

1. No Legal Duty for Passengers to Disclose VIP Status

Lack of Disclosure Obligation: Under French law, passengers – even government officials or VIPs – are not required to announce their identity or official status to a taxi or VTC (chauffeured car) driver. Neither the Code des transports nor the Code de la sécurité intérieure imposes any such duty on passengers. In practice, when a person books a private transport, they do so as a private individual; there is no statute or regulation compelling them to inform the driver of their rank or role in government. This holds true even for authority figures. For example, a minister or foreign dignitary using a private taxi/VTC is under no legal obligation to divulge their position – they are entitled to travel incognito if they wish. By contrast, the onus is on the driver and operator to comply with licensing and safety rules, not on the passenger to disclose personal details.

Official Guidance: Consumer and transport authorities do not list passenger self-identification as a requirement. The French Ministry of Economy’s guidance for VTC users focuses on vehicle and driver compliance (vignette, insurance, etc.) and fare transparency, but says nothing about any requirement for passengers to reveal their identity. In short, passengers have a right to privacy. Unless a law enforcement officer lawfully requests a passenger’s ID (for security or ticket inspection reasons in public transport), a private driver cannot demand identification or status disclosure as a condition of service. VIPs enjoy the same privacy as any customer; indeed, revealing one’s official status to a private driver is often avoided for security and protocol reasons.

Conclusion: There is no French statute or regulation that mandates a passenger to announce they are a public official or VIP to a taxi/VTC driver. Any expectation to the contrary is unfounded in law. Thus, a driver cannot legally fault passengers for “not mentioning” their status when booking a ride.

2. “Transport Risk” – Definition in French Law and Insurance

General Meaning: Termin “risque de transport” in French law typically refers to risks inherent in transportation, such as accidents, damage to cargo, or dangerous goods. It appears in contexts like marine cargo insurance and hazardous materials transport – not in reference to a passenger’s identity. In passenger transport, “risk” usually means the ordinary risks of road travel (accident liability, etc.), which are covered by mandatory insurance. There is no legal category of “transport risk” tied to carrying high-profile persons. In other words, French transport law does not recognize “VIP passenger” as a special risk that alters the legal framework of a ride.

Mandatory Insurance Covers Passengers: All licensed drivers (taxi or VTC) must carry professional liability insurance covering bodily injury and property damage to passengers. This is a requirement of Article L3120-4 of the Code des transports. The insurance must be valid for all paying passengers, regardless of who they are. Crucially, the law makes no distinction based on a passenger’s status – an ordinary rider and a government minister are equally covered under the driver’s policy. If a particular passenger posed an extraordinary security hazard (e.g. a known target of violence), that is not a standard exclusion in insurance; rather, it would be a matter for specialized services (see below). Generally, insurance and liability regimes assume the driver is carrying ordinary passengers and charge premiums accordingly. If a driver intends to regularly transport VIPs who entail unusual security concerns, it is up to the driver to arrange any special insurance or precautions in advance – not to surcharge the passenger later.

VIPs and Security Services: In France, when there is a genuine security risk related to transporting a VIP (e.g. threat of attack or kidnapping), the situation falls under security protocols, not basic transport law. High-profile officials usually travel with official security drivers or protection officers from the Interior Ministry’s protection service, precisely to manage those risks. Alternatively, private “close protection” chauffeurs can be hired; these are essentially bodyguards who drive, and they must be licensed under the private security laws (Livre VI of the Code de la sécurité intérieure). Such services involve trained security drivers, armored vehicles, escort cars, etc., and naturally come at higher cost – but they are governed by security regulations and private contracts, not by the ordinary taxi/VTC fare rules. Notably, providing personal security (protection rapprochée) is a separate licensed activity. A standard VTC driver is nie authorized to unilaterally upgrade a ride into a “security transport” and charge extra without prior arrangement. In summary, French law acknowledges that transporting someone under threat is a special situation, but handling that requires forethought (and often law enforcement or licensed security involvement), rather than an ex post facto fare hike.

No Automatic Risk Tariff: Nowhere in French statutes or standard insurance policies is there a predefined “transport risk” surcharge for carrying VIPs or officials. Unlike, say, hazardous freight (where extra insurance and protocols are required), passengers are not categorized by risk level in transport law. Thus, a driver’s claim that a passenger’s official status “constitutes a transport risk so the tariff is not the same” finds no support in French legal definitions. It is a self-invented concept in this context.

3. Tariff Regulations for Taxis and VTC – No VIP Surcharges

French law tightly regulates how fares are set for both taxis and VTCs, leaving no room for ad hoc increases due to a passenger’s identity:

• Taxi Fares are Regulated: Licensed taxis must charge according to official tariffs.  Each department’s Prefect sets the maximum rates annually by arrêté (prefectoral order). These cover the base pickup charge, price per kilometer, and time-based rates, as well as any authorized surcharges (such as night service, extra passengers, luggage, or advance booking fees). There is no approved surcharge for transporting a VIP or “high-risk” passenger. The Ministry of Economy (DGCCRF) explicitly notes: “Les tarifs des courses de taxi sont réglementés. Les tarifs maximums sont fixés par arrêtés préfectoraux” – taxi fares are regulated with maximums set by the government. While taxi drivers may offer discounts below the meter (or waive the fare in rare goodwill cases), they cannot lawfully demand more than the metered/authorized amount. Charging an extra €700 because a passenger is a dignitary would violate these regulations and likely be considered an illegal overcharge or even attempted fraud. It could also constitute a form of discrimination or abusive practice. In fact, taxi drivers have been penalized in the past for overcharging tourists or vulnerable riders; a fortiori, inventing a “VIP risk fee” has no legal basis. Any taxi driver must, by law, treat all customers under the same fare structure – whether the client is a local, a tourist, a celebrity, or a government minister.
  
• VTC (Chauffeur-Driven Car) Fares are Contractual and Fixed in Advance: Unlike taxis, VTC services (Uber-style or private hire vehicles) have freely set fares, but they too are constrained by contract and consumer law. The Code des transports requires that VTC services be provided “dans des conditions fixées à l’avance entre les parties”. In practice, this means the price or a clear pricing formula must be agreed before the ride begins. Commonly, platforms or chauffeurs quote a flat fare upon booking (especially for long inter-city trips), or a pricing formula (distance/time) that the customer consents to. The driver cannot unilaterally alter the fare during or after the ride unless the customer requests a change in the journey (e.g. a new destination or additional stop requiring fare adjustment as per the contract terms). French consumer protection views an agreed transport fare as binding; trying to increase it later without a valid, contractually-stipulated reason would be treated as a breach of contract at best, or a deceptive commercial practice at worst.
  
• Dynamic Pricing Limits: While VTC platforms may use dynamic pricing, the legally relevant point is that the pricing model is disclosed in advance and applies generally, not personally. For instance, a platform can charge more during peak demand or bad weather – the Ministry notes that VTC prices are “librement fixés” and can rise due to “motifs divers… telles que des intempéries ou des grèves” (various factors like weather or transit strikes that increase demand). These surcharges are impersonal and based on market conditions, not on who the passenger is. Nowhere do the rules allow “You are VIP, therefore extra €700.” In the case at hand, if a long-distance VTC trip was pre-priced (say €X for a 360-mile journey), that price is final. Even surge pricing must be known by the passenger at booking time (the app or driver would quote the higher fare before confirmation). A post-hoc demand for more money purely because the driver discovered the passenger’s identity violates the principle of prior agreement and transparency in pricing.
  
• Brak ukrytych opłat: Both taxi and VTC regulations stress price transparency. Taxis must display their fares and provide receipts showing any authorized supplement. VTCs must provide a clear quote or contract. An undisclosed “risk fee” is not an authorized supplement on any receipt. If a driver attempted to add such a charge, a passenger could rightfully refuse, and authorities (DGCCRF or police) would back the passenger. In short, the fare is the fare – it cannot be inflated retroactively due to the customer’s identity.
  

Professional Standards: Industry associations and professional ethics echo these rules. Drivers are expected to treat clients equally and not exploit personal information. For example, the French national group for VIP chauffeurs (SNCTP) prides itself on serving high-profile clients with discretion and professionalism, upholding the tradition of the old “grande remise” luxury chauffeurs. Nowhere in professional standards is it suggested that a driver should charge an unforeseen premium if a client turns out to be a VIP. On the contrary, a hallmark of professionalism is to honor the agreed service conditions irrespective of who steps into the car.

4. Refuting Mr. Mimun’s Claim Under French Law and Practice

Mr. Nasim Mimun’s assertion – “When I received the transport request, the name of the victims was not mentioned nor that they were authority figures, which is what constitutes a transport risk so the tariff is not the same” – is untenable under French law. Several arguments dismantle this claim:

• No Disclosure Duty by Clients: As established, clients had no duty to announce their identities. The fact that the booking did not mention the passengers’ names or status is normal and lawful. Private citizens (even if they happen to be officials) are entitled to book transport without fanfare. Therefore, the premise that the customers ought to have disclosed their VIP status is wrong in law. The driver cannot blame the customers for his own lack of knowledge when there was no obligation for them to inform him in the first place.
  
• “Transport Risk” Not Recognized for VIPs: Mr. Mimun’s notion that having an authority figure on board “constitutes a transport risk” is not supported by any transport or insurance regulation. Carrying a high-profile person does not magically transform a regular ride into a different legal category. Unless the driver had specific security concerns communicated and agreed beforehand (which would effectively be a separate service contract), the ride remains a standard contract of carriage. There is no legal tariff schedule that differentiates “normal ride” vs “high-risk VIP ride” for taxis or VTCs. The driver’s personal feeling of increased risk is irrelevant to the fare – the fare must follow the agreed terms or regulated meter. In fact, if Mr. Mimun truly believed the trip was exceptionally dangerous (e.g., he claimed to fear the passenger had a weapon and that they were followed ), the correct course of action would have been to involve law enforcement or refuse the fare at the outset, not to extort additional payment. By proceeding with the trip, he accepted the normal contractual risk of doing business as a driver.
  
• Contract and Fare Were Set: Reports indicate the fare had been paid or agreed in full before departure . Under Article L3122-1 of the Transport Code, VTC services operate on pre-arranged conditions . Mr. Mimun, an “experienced VIP cabbie,” presumably quoted (or accepted) a price for the 360-mile journey from Italy to France. Once that contract was formed, he was bound by it. Unilaterally declaring mid-journey that the price is now higher because he realized the passenger is the UK Foreign Secretary is a breach of contract. French civil code principles (Article 1103 Code civil: contracts legally formed have force of law between the parties) would make the initial agreement enforceable as-is. The attempt to renegotiate under duress – “pay me €700 more or else” – has no legal footing. Indeed, Mr. Mimun’s conduct led to criminal charges (theft), underscoring that authorities view his claim as an after-the-fact excuse rather than any legitimate right.
  
• No Tariff Exception Justifies €700 Surcharge: Whether treating this as a taxi or VTC scenario, no lawful pricing mechanism yields an extra €700 simply for VIP status. If he were a taxi, the meter plus allowed supplements would determine the fare; demanding €700 beyond that would violate regulated pricing. If he were a VTC driver, the only possible surcharges would have been those agreed (e.g. tolls, waiting time if in contract) or platform-sanctioned increases (like surge at booking time). A post hoc “VIP fee” is absent from both the taxi fare schedule and any VTC terms of service. It appears to be an arbitrary figure Mr. Mimun invented. Such an action could be deemed an abus de confiance (abuse of trust) or pratique commerciale trompeuse (deceptive practice) under consumer protection law, since the customers were asked to pay more under a false pretext.
  
• Normy branżowe i dobra wiara: Oczekuje się, że profesjonalni kierowcy we Francji będą działać w dobrej wierze i zapewniać komfort i bezpieczeństwo pasażerów, nie wykorzystując ich. Jeśli kierowca naprawdę wymaga specjalnych ustaleń dla niektórych klientów (na przykład pojazdy eskorty zbrojnej lub dodatkowe zabezpieczenia), musi to zostać zaproponowane i wynegocjowane. z góry jako odrębną usługę (często za pośrednictwem firm specjalizujących się w bezpiecznym transporcie VIP). Przyjmując zwykłą rezerwację i dopiero później nalegając, że powinna być wyceniona wyżej z powodu „ryzyka”, pan Mimun naruszył zaufanie nieodłącznie związane z umową transportową. Jego argument zasadniczo przyznaje, że próbował z mocą wsteczną zmienić cenę usługi, na co nie zezwalają żadne przepisy. Francuski kodeks konsumencki (artykuł L121-1 i następne) zabrania usługodawcom modyfikowania ceny na niekorzyść konsumentów po zawarciu umowy, z wyjątkiem sposobów uzgodnionych przez strony. W tym przypadku nie było takiego porozumienia.
  
• Znaczenie prawa bezpieczeństwa: Jeśli pan Mimun szczerze uważał, że przejazd wiąże się z zagrożeniami dla bezpieczeństwa (np. wspomniał, że wierzy, iż pasażer ma broń palną i że samochody ich śledzą), to wkraczając w sferę obaw o bezpieczeństwo, działał prawdopodobnie poza zakresem obowiązków normalnego kierowcy. Prawo francuskie stwierdzałoby, że obsługa uzbrojonego pasażera lub unikanie osób ścigających nie jest częścią standardowego zakresu obowiązków VTC – zbliża się to do usług ochroniarskich. Jak wspomniano, usługi te wymagają specjalnych licencji i szkoleń. Pan Mimun nie zapewnił faktycznej ochrony ani opancerzonego samochodu; był tylko kierowcą. Nie może on retroaktywnie naliczać „premii za bezpieczeństwo”, skoro prawnie nigdy nie był zaangażowany jako dostawca usług ochrony. W rzeczywistości jego własne wypowiedzi podważyłyby jego wiarygodność: jeśli naprawdę obawiał się o swoje życie z powodu tego, kim był klient, można by zapytać, dlaczego nie przerwał podróży lub nie wezwał władz, zamiast żądać dodatkowych pieniędzy. Jego uzasadnienie dotyczące „ryzyka transportowego” wydaje się nie tylko prawnie bezpodstawne, ale także sprzeczne z etyką zawodową.
  

Organ wspierający: Żaden francuski organ transportowy ani renomowana grupa branżowa nie poparłaby stanowiska pana Mimuna. Wręcz przeciwnie, oczekuje się, że kierowcy będą honorować swoje wyceny i traktować wszystkich klientów uczciwie. Francuska Narodowa Federacja Stowarzyszeń Użytkowników Transportu (FNAUT), edukując pasażerów na temat ich praw, podkreśla, że Opłaty VTC są ustalane z góry i że wszelkie problemy mogą być rozwiązywane w drodze mediacji lub na drodze prawnej, jeśli kierowca nie przestrzega umowy. Istnieje również silne stanowisko przeciwko dyskryminacji lub odmowie świadczenia usług bez uzasadnionego powodu. O ile "bycie VIP-em" nie jest chronioną podstawą w klasycznej liście dyskryminacyjnej, arbitralne obciążanie kogoś wyższą opłatą ze względu na ich tożsamość prawdopodobnie zostałoby to uznane za nieuczciwą praktykę handlową. Na przykład Prefektura Policji w Paryżu ostrzega taksówkarzy, że zawyżanie cen lub odmowa świadczenia usług może prowadzić do sankcji, a prawo przewiduje kary dla taksówkarzy/VTC, którzy naruszają zasady ustalania cen lub angażują się w oszukańcze postępowanie.

Wreszcie, zarzut karny kradzieży przeciwko panu Mimunowi mówi sam za siebie: odjeżdżając z bagażem pasażerów, gdy ci odmówili zapłaty niezgodnej z prawem dopłaty, przekształcił on naruszenie prawa cywilnego w przestępstwo. Jego uzasadnienie „ryzykiem transportowym” nie przekonało francuskich prokuratorów. W kategoriach prawnych, jego roszczenie jest wytłumaczenie bez podstaw prawnych. Francuski sąd lub regulator odrzuciłby to na wszystkich omówionych podstawach – brak obowiązku ujawniania informacji, brak taryfy opartej na ryzyku, naruszenie umowy taryfowej i potencjalne naruszenia prawa konsumenckiego.

5. Wniosek

Podsumowując, francuskie prawa i przepisy transportowe zapewniają brak możliwości jednostronnego podnoszenia opłaty przez kierowcę, ponieważ pasażer jest urzędnikiem lub VIP-em. Pasażerowie, w tym VIP-y, mają pełne prawo do utajenia swojej tożsamości; takie postępowanie nie narusza żadnego prawa ani umowy. Koncepcja podwyższonego „ryzyka transportowego” z powodu pasażera VIP nie jest uznawana we francuskim prawie ani standardowym ubezpieczeniu – istnieje ona tylko w specjalistycznych ustaleniach dotyczących transportu bezpieczeństwa, dokonywanych z wyprzedzeniem, nigdy jako niespodziewana opłata. Obydwa Code des transports a normy branżowe jasno wskazują, że cena przejazdu musi być określona przez obiektywne czynniki (odległość, czas, warunki popytu) i uzgodniona z góry lub regulowana – nigdy przez to, kim jest pasażerKażde twierdzenie przeciwne, takie jak twierdzenie pana Mimuna, można zdecydowanie obalić poprzez ramy prawne: od regulowanych zasad taryf taksówkowych po wymagania dotyczące umów przedwstępnych VTC i nadrzędne prawo umów - wszystko wskazuje na ten sam rezultat. Próba narzucenia doraźnej „opłaty dodatkowej VIP” jest niezgodna z prawem i etyką zawodu.

Źródła:

• Kodeks transportowy (w szczególności artykuł L3122-1 dotyczący warunków wcześniejszego zamawiania VTC); Artykuł L3120-4 (wymóg ubezpieczenia).
  
• Ministerstwo Gospodarki – wytyczne DGCCRF dotyczące przepisów dotyczących taksówek i VTC.
  
• SNCTP (Kierowcy ochrony) - Stowarzyszenie zawodowe kierowców VIP (ilustrujące praktykę branżową).
  
• Raport prasowy na temat Lammy kontra Mimun toczą spór (The Sun, 17 maja 2025) – cytując roszczenia pana Mimuna i kontekst sprawy.
  
• FNAUT oraz materiały dotyczące praw konsumentów w zakresie praw pasażerów i ustaleń dotyczących opłat.